Jak definiujesz suwerenność Boga i jak stosujesz to w swojej teologii? Odpowiedź na to pytanie określi wszystko inne na temat tego, co myślisz o Bogu i jak On odnosi się do swoich stworzeń. Tekst jest transkrypcją filmu, który możesz obejrzeć tutaj.
Tak więc kontynuujemy teraz nasz przegląd tematu, czym jest teologia reformowana, niedawno opublikowałem książkę zatytułowaną ,,Łaska nieznana”. Podtytuł tej książki brzmi: ,,Serce teologii reformowanej”, a ja w zasadzie staram się podążać za zarysem tej książki, która zawiera więcej szczegółów na temat tych rzeczy, niż jestem w stanie zrobić, w tym krótkim streszczeniu. Ale w naszej pierwszej sesji widzieliśmy, że teologia reformowana jest teologią, a teraz chcę wam zasugerować, że teologia reformowana jest teologią systematyczną. Jest to jeden z przywilejów w moim życiu, że mogę uczyć teologii systematycznej na poziomie seminaryjnym. I wiem, że w dzisiejszych czasach, na przykład wraz z pojawieniem się filozofii egzystencjalnej, narasta antypatia lub alergia na całą ideę systemów i czasami jest ku temu dobry powód. Część obaw, jakie ludzie mają, wynika z tego, że wiemy, co się dzieje, gdy ludzie biorą jakiś system filozoficzny, a następnie przenoszą go na strony Biblii. I próbują wtłoczyć w ten system wszystko, co mówi Biblia. Idea myślenia systematycznego sięga daleko w historię Kościoła, ale nawet w czasie oświecenia, wraz z nadejściem nowoczesnych metod naukowych, Filozofowie tamtych czasów odkryli lub popierali metodę naukową, którą nazwali analityczną metodą badań. Która w skrócie i w popularnym języku była nazywana 'zadaniem poszukiwania logiki faktów’. Czyli naukowcy badali szczegóły fizycznego wszechświata i kierowali swoje teleskopy w niebo i zbierali tyle danych, ile tylko mogli, a po uzyskaniu tych danych próbowali nadać im sens. Próbowali zobaczyć, jak wszystkie szczegóły pasują do siebie. Historycznie zadaniem teologii systematycznej jest właśnie coś takiego. Nie należy przychodzić do Biblii z góry założonym systemem, ale raczej przychodzić do Biblii i słuchać Słowa Bożego we wszystkich jego szczegółach, we wszystkich jego detalach, a następnie próbować rozeznać, jak wszystkie te poszczególne prawdy pasują do siebie. Ponieważ założeniem teologii systematycznej jest to, że Biblia jest spójna, że chociaż Bóg objawia nam wiele rzeczy, to cała Jego prawda jest zjednoczona w Jego własnej osobie i w Jego własnym charakterze. I zauważam to samo podczas nauczania. Gdy prowadzę otwartą rozmową z moimi seminarzystami i przyglądamy się tej szczególnej doktrynie z wachlarza doktryn teologii systematycznej. I jeśli pozwolę studentom na interakcję z ich pytaniami, w bardzo krótkim czasie, uciekniemy daleko od doktryny, którą najpierw zaczęliśmy studiować. I na pierwszy rzut oka może się wydawać, że po prostu biegamy w kółko goniąc króliki po niepotrzebnych króliczych ścieżkach. Ale wtedy przypominam im, że te pytania, które zadajecie, są pytaniami, które powinniśmy zadawać, ponieważ wypływają z doktryny, którą studiujemy, ponieważ każda doktryna chrześcijańskiej teologii dotyka w jakiś sposób każdej innej doktryny wiary, która jest całością chrześcijańskiej wiary. Jest intymnie i misternie powiązana we wszystkich swoich kawałkach. W rzeczywistości jedną z rzeczy, która nigdy nie przestaje mnie zadziwiać jest sposób w jaki Biblia mówi o tak wielu rzeczach rzeczach, na przestrzeni tak wielu lat i w niezliczonych szczegółach, a jednak symetria Pisma Świętego się tam znajduje. Pasuje ona do siebie w tak spójny sposób. Cóż, kiedy mówimy, że teologia reformowana jest systematyczna, to właśnie to mówimy na samym początku, że staramy się nie narzucać systemu na Pismo Święte, ale znaleźć system doktryn, który jest w samych pismach świętych i zobaczyć, jak wszystkie części pasują do siebie. Jedna z ironii teologii reformowanej, użyję nawet słowa paradoksalna mimo że czasami dławię się tym słowem, powiem moim studentom, że kiedy studiujemy teologię systematyczną, zazwyczaj zaczynamy teologię systematyczną od studiowania tego, co nazywa się teologią właściwą. Nie jest ona odróżniana od teologii niewłaściwej, ale teologia właściwa odnosi się do skupienia się na doktrynie Boga, w odróżnieniu od doktryny grzechu, doktryny usprawiedliwienia lub jakiejś innej doktryny. Ale raczej na naszym zrozumieniu natury i charakteru samego Boga. I tu właśnie pojawia się paradoks. Na początku tego studium powiem moim studentom, że jeśli spojrzymy na reformowane Credo i wyznania i przeczytamy co mówią o naturze Boga, będziecie musieli szukać bardzo bardzo mocno, aby znaleźć cokolwiek wyraźnie reformowanego. Mam na myśli wyznania metodystów, luteran, episkopalian i wszystkich innych denominacji. Mają one zasadniczo tę samą treść i te same stwierdzenia w swoich wyznaniach, wszyscy mówimy, że Bóg jest wieczny. Wszyscy wierzymy, że Bóg jest niewidzialny, że jest duchem, że jest niezmienny, wszechmocny, wszechwiedzący i wszystkie te inne rzeczy, o których mówimy w odniesieniu do atrybutów Boga. Więc z jednej strony twierdzę, że nie ma nic szczególnie wyróżniającego się w doktrynie Boga w teologii reformowanej, co sprawia, że teologia reformowana różni się od innych teologii. A jednak znowu mamy tu paradoks, jeśli ktoś powiedziałby mi RC, co według ciebie jest najbardziej wyróżniającym się aspektem teologii reformowanej, nie zawahałbym się odpowiedzieć na to pytanie, mówiąc, że jest to nasza doktryna Boga. Oni powiedzą, poczekaj chwilę, przyprawiając mnie o ból głowy, właśnie powiedziałeś minutę temu, słyszałem, jak mówiłeś, że nie ma nic szczególnie wyróżniającego się w doktrynie o Bogu i teologii reformowanej, a teraz mówisz z drugiej strony, paradoksalnie, że najbardziej wyróżniającą rzeczą w teologii reformowanej jest jej doktryna o Bogu. Co próbujesz powiedzieć? I widzę zdziwione spojrzenia ludzi, którzy siedzieli przede mną w tej właśnie minucie, kiedy wygłaszam to pozornie sprzeczne stwierdzenie, akcentuję słowo pozornie. Pozwólcie, że spróbuję to dla was rozwinąć i powiedzieć wam, co przez to rozumiem. Wszyscy chrześcijanie mają zasadniczo ortodoksyjną afirmację charakteru Boga, ale to, co moim zdaniem często zdarza się w innych teologiach, to fakt, że kiedy uwaga zostaje skierowana na inną doktrynę, istnieje tendencja do zapominania o afirmacji charakteru Boga, a doktryna Boga jest tylko jedną z wielu doktryn wiary. Zamiast raczej kontrolującą doktryną wiary. Na przykład nigdy w życiu nie spotkałem chrześcijanina, który spojrzałby mi w oczy i powiedział, że nie wierzę, że Bóg jest suwerenny. Chrześcijanie z natury, są dość chętni do potwierdzania suwerenności Boga, ale jeśli popchniemy dyskusję w kierunku relacji suwerenności Boga na przykład do doktryny wyboru, do doktryny łaski. W bardzo krótkim czasie pojawi się bardzo poważna kontrowersja na temat natury Boga. Czy Bóg zarządził wszystko co się wydarzyło? Czy wie o wszystkim, co wydarzyło się w przeszłości, zanim się wydarzyło? Ponownie gdybyśmy po prostu cofnęli się i powiedzieli. Czy wierzysz, że Bóg jest wszechwiedzący? Większość chrześcijan odpowie, że tak. Ale kiedy zbadamy, co to znaczy, że Bóg wie wszystko? Czy mówimy o tym samym. Czy mówimy, że wie to po prostu dlatego, że ma genialną percepcję? Czy też mówimy, że wie wszystko, ponieważ zarządza wszystkim? Czyli jaka jest relacja Jego suwerenności do Jego wiedzy? W teologii reformowanej, nieustannie testujemy naszą doktrynę, wracając do naszego fundamentalnego zrozumienia charakteru Boga. I naprawdę uważam, że to jest główny, unikalny czynnik teologii reformowanej, że jest ona niestrudzenie zaangażowana w utrzymanie czystości doktryny Boga, poprzez każdy inny element naszej teologii. Teraz, są jeszcze inne rzeczy, które chcę powiedzieć na temat teologii reformowanej. Jedną z nich jest, że teologia reformowana nie jest tylko systematyczna, ale również katolicka. Co przez to rozumiem, kiedy mówię, że teologia reformowana jest katolicka. Zazwyczaj myślimy o reformacji jako o proteście przeciwko katolicyzmowi, ale pamiętajmy, że teologia, która wyłoniła się i wyszła na pierwszy plan w XVI wieku, nie była czymś, co zostało wymyślone po raz pierwszy w XVI wieku. Była to reformacja, a nie rewolucja, była to próba odzyskania w XVI wieku historycznej, apostolskiej wiary chrześcijańskiej. I w czasie Reformacji praktycznie każdy Kościół, który z niej powstał, kontynuował wyznawanie katolickich prawd wiary chrześcijańskiej, czyli prawd, które są przyjmowane i wyznawane przez chrześcijan wszystkich wyznań i wszystkich tradycji. Co oznacza, że słowo „katolicki” nie odnosi się tutaj do Kościoła Rzymskokatolickiego, Rosyjskiego Kościoła Katolickiego, czy jakiejś szczególnej grupy, ale raczej termin ten jest używany w swoim pierwotnym znaczeniu oznaczającym powszechność – cały Kościół. Na przykład, we wczesnych wiekach kościół miał w zgromadzeniu kluczowe sobory, aby poradzić sobie z głównymi teologicznymi kwestiami, przy zagrożeniu głównych herezji. Takich jak kontrowersja ariańska w IV wieku, kontrowersja monofizycka w V wieku i tak dalej. Gdzie na tych wielkich soborach, takich jak Sobór Nicejski, bóstwo Chrystusa było przyjęte i wyznawane z całą mocą. W V wieku na Soborze Chalcedońskim kościół wyznał swoją wiarę w to, że Chrystus jest prawdziwie człowiekiem i prawdziwie Bogiem. Teraz więc, afirmacje historycznego chrześcijaństwa na temat Trójcy Świętej, bóstwa Chrystusa, odkupienie Chrystusa, to są afirmacje podzielane historycznie przez całe ortodoksyjne ciało chrześcijańskie. Te afirmacje są znalezione historycznie we wszystkich wyznaniach wiary różnych denominacji. Tak, że luteranie, metodyści, episkopalianie i prezbiterianie historycznie mają duży zarys doktryn wspólnych ze sobą. I ta wspólna esencja myśli chrześcijańskiej jest fundamentem, na którym opiera się cała teologia. Więc, kiedy mówimy o teologii reformowanej jako o wyróżniku, na przykład, aby odróżnić ją od teologii dyspensacyjnej, luterańskiej czy jakiejkolwiek innej szczególnej teologii, o której mówimy. Przyznajemy na początku, że istnieje wspólny rdzeń doktryn, który jest częścią wszystkich tych różnych grup. Powodem, dla którego to mówię, jest tendencja do myślenia, o teologii reformowanej w taki sposób, jakby teologia reformowana była, po prostu wyróżniającymi cechami teologii reformowanej. Niektórzy ludzie mówią mi: „Powiedz mi o teologii reformowanej, czyż nie jest to pięć punktów kalwinizmu ?”, a ja odpowiadam: „Tak, pięć punktów kalwinizmu ma wiele do powiedzenia i wiele wspólnego z wiarą reformowaną. I dotrzemy do ich omówienia w tej serii. Ale byłoby, bardzo dużym zniekształceniem, myśleć o teologii reformowanej wyłącznie w kategoriach naszych odrębności. Musimy pamiętać, że doktryny te opierają się na wspólnym fundamencie, który dzielimy z wieloma innymi ciałami chrześcijańskimi. To jest, mamy wiarę katolicką. Teraz dodatkowo, cała teologia reformowana jest ewangelicka. Jest to druga szeroka pozycja, której używamy. Pierwsza to – katolicka, druga to – ewangelicka. teraz wszyscy, którzy są ewangelikalni w historycznym sensie, są także katolikami. Nie wszyscy, którzy są katolikami są ewangelikami. Wszyscy, którzy są ewangelikalni dzielą wspólną doktrynę kościoła powszechnego ze wszystkimi innymi. Teraz nie wszyscy, którzy są ewangelikalni, są prezbiterianami, luteranami, metodystami czy jakimikolwiek innymi odrębnościami tak, że nie wszyscy, którzy są ewangelikalni są reformowani ale wszyscy, którzy są reformowani w historycznym sensie tego słowa także są ewangelikalni. Dzielimy nie tylko wspólne dziedzictwo katolickiego chrześcijaństwa, ale z naszymi protestanckimi braćmi i siostrami dzielimy wspólną ewangelikalną tradycję. Teraz znowu termin ewangelikalny jest w naszych czasach oblegany i jest to kwestia zamieszania, co do tego, do czego on się tak naprawdę odnosi. To zamieszanie nie istnieje historycznie. W czasach reformacji, kiedy to ukuto termin „być ewangelicznym”, a został on ukuty przez reformatorów, ponieważ wierzyli oni, że wraz z doktryną usprawiedliwienia przez samą wiarę odzyskują ewangelię, czy też ewangelię Nowego Testamentu. A ponieważ serce kontrowersji w XVI wieku skupiało się na doktrynie usprawiedliwienia, cała debata koncentrowała się na pytaniu, czym jest ewangelia? Więc protestanci nazywali siebie ewangelikami, co oznaczało, że przyjmowali Luterańską definicję doktryny usprawiedliwienia przez wiarę. Z tej tradycji, jak wiemy, było wielu ludzi w XVI wieku, którzy przyjęli pogląd Lutra na usprawiedliwienie jako pogląd biblijny. I z tego zrodziły się pewne różne tradycje, z których wszystkie podzielały centralne przekonanie, że usprawiedliwienie jest tylko przez wiarę i jest to sedno samej ewangelii. Ale poszli w innych kierunkach, gdzie różnili się w kwestiach sakramentów, rządu kościelnego i innych doktryn, ale zachowali wspólne zaangażowanie w tę doktrynę. Inną doktryną, która była wspólna dla historycznego ewangelikalizmu, była doktryna autorytetu Pisma Świętego lub tego, co jest nazywane Sola scriptura, którą zajmiemy się później. A więc historycy twierdzą, że materialną kwestią lub przyczyną reformacji, była doktryna o usprawiedliwieniu, a formalną przyczyną była doktryna o autorytecie Pisma Świętego i że chociaż reformacja znów była świadkiem fragmentacji licznych ciał protestanckich istniała wśród nich zasadnicza jedność porozumienia, co do dwóch centralnych tez. Po pierwsze doktryny usprawiedliwienia przez samą wiarę i po drugie doktryny autorytetu Pisma Świętego. Tak, więc teraz przechodzimy do trzeciej etykiety, którą jest etykieta ,,reformowana”. Teraz kiedy używamy tej etykiety dokonujemy dalszych rozróżnień w taksonomii teologii. Taksonomia, jest nauką o klasyfikacji. Robimy to w świecie biologicznym. Podzieliliśmy królestwa na królestwo roślin i królestwo zwierząt. Wszystkie rośliny są w królestwie roślin, a wszystkie zwierzęta, są w królestwie zwierząt. I wtedy dostajemy się, do tych różnych królestw i dzielimy je na typy i rodzaje i gatunki i porządki i wszystkie te różne rzeczy. Gdy zaczynasz udoskonalać, coraz więcej między ssakami i gadami i kręgowcami i bezkręgowcami i wszystkimi tego rodzaju rzeczami, po prostu rozdrabniasz coraz bardziej i bardziej te rozróżnienia. Gdy staramy się zrozumieć świat wokół nas. Cóż, robimy to samo w teologii i w tradycjach teologicznych. Ewangelickie ciała, jak już mówiłem Luteranie, Episkopalni, Metodyści, Baptyści itd., różnią się one od siebie w pewnych punktach. I kiedy mówimy o Luteranach, powiedzielibyśmy, że Luteranin to osoba, która trzyma się historycznych doktryn, które są szczególnie charakterystyczne dla Luteranizmu, są oni również ewangelikalni i są również katolikami. Tradycja reformowana jest zdefiniowana. Mamy doktryny charakterystyczne dla wiary reformowanej, które nie zawsze, są podzielane przez inne ciała chrześcijańskie, więc kiedy mówimy, że ktoś jest reformowany, mówimy jednocześnie, że ta osoba wyznaje to wyraźnie reformowane Credo historyczne. Takie jak katechizm heidelberski, wyznanie belgijskie, wyznanie westminsterskie i inne. A ponadto dzieli z innymi wierzącymi wspólne dziedzictwo ewangeliczne. A całość opiera się na fundamencie katolickim. Tak więc w ramach przygotowania musimy uważać, aby nie myśleć, że to i tylko to jest wiarą reformowaną, ponieważ wiara reformowana, choć ma swoje własne, charakterystyczne cechy, zawiera w sobie jednoczące doktryny z innymi chrześcijanami. Ze wszystkimi ewangelikami i z tymi, którzy wyznają katolickie prawdy historycznego chrześcijaństwa. W dalszej części tej serii będziemy zwracać szczególną uwagę, na te cechy odróżniające teologię reformowaną od innych teologii ewangelickich i od szerokiej pozycji teologii katolickiej. Więc od teraz będziemy badać te wyróżniki, ale tylko z tym zastrzeżeniem, teraz na tym ostrzeżeniu będę was trzymał, abyście pamiętali, że kiedy patrzymy na wyróżniki, wyróżniki nie są wszystkim, co tam jest. Wyróżniki ustawione na platformie są ustanowione na fundamencie katolickiego i ewangelicznego chrześcijaństwa.
—
Więcej transkrypcji z filmów R. C. Sproula możesz znaleźć tutaj.
