Lekcja 4 - Abraham, nasz ojciec - cz. 1 | Zrozumienie Chrystusa w Przymierzach

W tej lekcji omówione jest Przymierze z Abrahamem. Jest to pierwsza część nauczania na temat Abrahama. Postęp Odkupienia: 12-częściowa seria o zrozumieniu Chrystusa w przymierzach. Nauczanie koordynatora Stowarzyszenia Misyjnego HeartCry, Huntera Gately’ego. Tekst jest transkrypcją filmu, który możesz obejrzeć tutaj. Cała seria dostępna jest tutaj: Postęp Odkupienia – Zrozumienie Chrystusa w Przymierzach.

W tej lekcji dotarliśmy w końcu do Abrahama, którego imię jest nam wszystkim znane, jest to ważny krok w naszym marszu przez przymierza. Tak jak wspomniałem na końcu ostatniej lekcji, przechodzimy od szerokiego spojrzenia na całe stworzenie, wszystkich potomków Noego, patrzymy na tą ogólną ideę nasienia, które ma przyjść, i zawężamy ją do szczegółów – kim będzie to nasienie, czego możemy oczekiwać od Boga, aby wypełnił tę obietnicę dla nas. Jedna rzecz, która staje się coraz jaśniejsza – rozmawiałem ostatnio z przyjacielem i powiedział: „To jest tak, że czytasz Biblię i wszyscy popełniają błędy, dopóki nie dotrzesz do Chrystusa”. I to jest dokładnie prawda, że są wielkie momenty, w których ludzie robią wielkie rzeczy, gdzie Dawid czy Samson czy ktokolwiek inny ma cudowne momenty wiary. Ale ponieważ są to ludzie tacy jak my, wiemy, że nawet ich najlepsze momenty bez Bożej łaski są niczym, to Bóg działa w nich i przez nich, że Bóg (tak jak uczynił to z Noem) zawarł wieczne przymierze, wieczne postanowienie, obietnicę w sobie, aby odkupić lud dla siebie. I to właśnie w tym łaskawym Bogu, który dał nam siebie, możemy znaleźć nadzieję i łaskę.

Jeśli więc zastanowimy się nad tym, co wydarzyło się między czasem Noego, (kiedy opuściliśmy Księgę Rodzaju 9), a teraz jesteśmy w 12 rozdziale, minęło około 400 lat. Więc moglibyśmy przeczytać te rozdziały w ciągu kilku minut, ale cztery wieki minęły między tymi dwoma historiami. Jak wspomniałem, mamy tu zawężającą się specyfikę, w której widzimy, że linia Noego powiększyła się, że ziemia została wypełniona. Mamy zapisaną całą drogę aż do 12 rozdziału, kiedy to urodził się człowiek o imieniu Abraham, a właściwie w 12 rozdziale – Abram. Widzimy, że jest tam obietnica błogosławieństwa dla ziemi, że to nie dotyczy tylko jego potomków poprzez wąski naród, ale w pewnym momencie i w jakiś sposób – dowiemy się tego w przyszłości – że cała ziemia będzie błogosławiona przez Abrama, przez Abrahama.

Zanim przejdziemy dalej, jedno ostrzeżenie – łatwo jest czytać te historie niezależnie. Jeśli więc (tak jak ja) czytacie dwa, cztery lub sześć rozdziałów każdego dnia w swojej Biblii, to łatwo jest przeczytać kilka rozdziałów, następnego dnia przeczytać kilka, może pominąć kilka dni, ponieważ jesteście zajęci, podróżujecie i wracacie do czytania, to zapominacie o ciągłości Księgi Rodzaju. Więc zawsze pamiętajmy, że jest to jedna księga napisana przez jednego Boga, który ma jeden wspólny plan. Tak więc wszystko to pasuje do siebie, ma boskie wykonanie, aby opowiedzieć jedną historię o najwyższym obiekcie Bożej miłości, którym jest Jego Syn, Ten, którego objawienie zobaczymy w nadchodzących tygodniach.

A więc wraz z tym jasnym punktem, obietnicą Syna Bożego, widzimy również długą linię mężczyzn, więc gdybyśmy mieli wrócić i przeczytać genealogie, zobaczylibyśmy, że ta osoba urodziła się, wyszła za mąż, miała relacje ze swoją żoną, miała synów i córki, a potem umarła. A potem ta osoba się urodziła, wyszła za mąż, miała synów i córki, a potem umarła. I tak jest w kółko, to jest jak cykl, przez który Bóg próbuje powiedzieć „a potem umarli”, żeby wzmocnić ten punkt, że żyjemy w upadłym i zepsutym świecie pełnym śmierci, pełnym cierpienia, że On daje nam dobre dary jak rodzina, jak dzieci, ale bez tego obiecanego nasienia, które przyjdzie, nie ma nadziei dla nikogo z nas.

Tak więc jedno słowo o przymierzu z Abrahamem – jest w pewnym sensie wyjątkowe, ponieważ jest ono zawarte w trzech różnych częściach Pisma Świętego, na które będziemy patrzeć. Jest to więc zbyt wiele jak na jedną lekcję, ponieważ jest to ważne dla przyszłych przymierzy, tak ważne nawet dla Nowego Przymierza, któremu przyjrzymy się później, pod koniec tej serii.

Dzisiaj w tej lekcji będziemy przyglądać się Księdze Rodzaju, rozdziały 12 i 15. Będziemy patrzeć na nie w kontekście przymierza. Właśnie mówiliśmy o oczekiwaniu, pewnego nasienia – potomkowie Noego mieli dzieci, rozmnożyli się, wypełnili ziemię i że Abram przyszedł. Popatrzymy teraz również na bezpośredni kontekst.

A więc Księga Rodzaju rozdział 12, jeśli macie swoją Biblię, przeczytam tylko kilka wersetów z Księgi Rodzaju 12. Werset 1 zaczyna się: „I PAN powiedział do Abrama: Wyjdź z twojej ziemi i od twojej rodziny, i z domu twego ojca do ziemi, którą ci pokażę. A uczynię z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i rozsławię twoje imię, i będziesz błogosławieństwem”. I werset 3: „I będę błogosławił tym, którzy tobie będą błogosławić; a tych, którzy przeklinają ciebie, będę przeklinać. W tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi”.

Więc w zasadzie to, co tu widzimy, to objawiona obietnica. To jest obietnica objawiona Abramowi, Bóg przemawia do niego w jakiś sposób i mówi: najpierw wyjdź ze swojego kraju. Więc Abram był, o ile wiemy, tylko człowiekiem, nie jest jasne, czy wiedział o znaku łuku w chmurach, czy było to przekazywane przez pokolenia. Nie jest jasne, czy wcześniej miał jakąkolwiek interakcję z Bogiem, czy było wcześniej jakieś spotkanie z Bogiem, ale widzimy, że Bóg przychodzi do Abrama i mówi „dobrze, zrób to”. Mówi więc: „Wyjdź ze swojego kraju” – zostaw swoich krewnych, zostaw dom swojego ojca, wyjdź na swoje, oddziel się od tego ludu, w którym jesteś, zaufaj Mi w moich obietnicach, a uczynię z ciebie wielki naród.

Tak więc, kiedy opuszczasz dom swego ojca, wchodzisz w pewnym sensie do Mnie, swego Ojca, wchodzisz do Mojego domu, a Ja dam ci wielu potomków. W tym 1 wersecie widzimy pierwszą obietnicę dotyczącą ziemi. Więc jeśli czytamy i myślimy do przodu, to możemy się domyślać co to za ziemia – że jest to Kanaan, obiecana w pierwszej kolejności jego potomkom. Ale On mówi: „Wyjdź z twojej ziemi (…) do ziemi, którą ci pokażę”. I mówi: „Uczynię z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i rozsławię twoje imię”. Tak więc wiemy (jeśli czytamy Stary Testament), że ludzie odnoszą się do siebie jako potomkowie Abrahama. Jeśli czytamy Nowy Testament, to widzimy nawet, że Żydzi w Ewangelii Mateusza nazywają siebie synami Abrahama. Dalej mówi: „będziecie błogosławieństwem” – w jakiś sposób będzie to życie z Bogiem i życie blisko Niego, z Nim, który decyduje się was błogosławić i oferuje błogosławieństwo innym. W wersecie 3: „I będę błogosławił tym, którzy tobie będą błogosławić; a tych, którzy przeklinają ciebie, będę przeklinać. W tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi”. Więc jest ten sens, że Abram (ponieważ został wybrany przez Boga, został wyodrębniony) ma pewną ochronę ze strony Boga, że cokolwiek oznacza ta konkretna obietnica, którą Bóg mu dał, ona się spełni, że będzie prowadzony przez życie z Bożą pomocą, że Bóg wyrządzi krzywdę tym, który wyrządzą krzywdę jemu, On postawi wokół niego żywopłot i uczyni go wielkim, zachowa Abrama, żeby spełnić swoją obietnicę wobec niego. I dalej idąc w rozdziale 12, mamy obietnice, które Bóg złożył Abramowi, który idzie naprzód jak mu kazano, ponadto mamy tu zapisane różne szczegóły i historie.

Następnie przechodząc do rozdziału 15 – jest to ta początkowa obietnica, którą właśnie przeczytaliśmy, w pełni potwierdzona. Tak więc jesteśmy w początku 15 rozdziału Księgi Rodzaju, przeczytam wersety od 1 do 7: „Po tych wydarzeniach słowo PANA doszło do Abrama w widzeniu: Nie bój się, Abramie. Ja jestem twoją tarczą i twoją niezmiernie obfitą nagrodą”. To brzmi jak bardzo streszczona wersja tego, co właśnie czytaliśmy w rozdziale 12. Werset 2: „I Abram powiedział: Panie BOŻE, co mi dasz, skoro ja jestem bezdzietny, a szafarzem mego domu jest ten Damasceńczyk Eliezer? Abram dodał: Oto nie dałeś mi potomka, a sługa urodzony w moim domu będzie moim dziedzicem”. I werset 4: „A oto dotarło do niego słowo PANA: Nie on będzie twoim dziedzicem, lecz ten, który wyjdzie z twego wnętrza, będzie twoim dziedzicem”. A więc Bóg rozmawia z Abramem, Abram rozmawia z Bogiem i Abram mówi: „w porządku, to w jaki sposób do mnie przemówiłeś w 12 rozdziale Księgi Rodzaju było cudowne, ale nie jestem naprawdę pewien, co z tym zrobić, to znaczy, dałeś mi tę obietnicę, powiedziałeś, że mnie pobłogosławisz, cały ten czas i kłopoty minęły, a ja nie widziałem nic z Twojej obietnicy.” Więc to jest prawie tak, jakby mówił: „Gdzie jest obietnica? Jaki mam dowód, że zamierzasz to wypełnić?”. W wersecie 4 jest więc napisane: „A oto dotarło do niego słowo PANA: Nie on będzie twoim dziedzicem, lecz ten, który wyjdzie z twego wnętrza, będzie twoim dziedzicem” – właśnie to przeczytaliśmy, ale potem werset 5, to jest znak, który On mu pokazuje – „Potem wyprowadził go na dwór i powiedział: Spójrz teraz na niebo i policz gwiazdy, jeśli będziesz mógł je policzyć; i powiedział mu: Takie będzie twoje potomstwo”. Więc Bóg nie mówi po prostu: będziesz miał dziedzica i twoja linia będzie kontynuowana, ale mówi mu, że jego potomków będzie wiele jak gwiazd. A potem werset 6, co omówimy za kilka minut, ale mówi: „I uwierzył PANU, i poczytano mu to za sprawiedliwość”. Potem powiedział do niego (werset 7): „Ja jestem PANEM, który cię wyprowadził z Ur chaldejskiego, aby ci dać tę ziemię w posiadanie”.

Widzimy więc ten sam rodzaj obietnic, które Bóg dał Abramowi w rozdziale 12, teraz tutaj wymienione bardziej wyraźnie. Mówi więc: dam ci dziedzica, jednego z twoich bezpośrednich potomków między tobą a twoją żoną, który będzie kontynuował tę linię po Tobie. I przez niego, przez twojego potomka, przez twoją linię wszystkie narody ziemi będą błogosławione, że dam ci tę konkretną ziemię, do której cię powołałem z ziemi, w której byłeś z twoimi ojcami, a dam ci coś znacznie większego. Bóg złożył tę obietnicę i obiecał, że ją spełni, że jego potomkowie będą tak liczni jak gwiazdy. Więc to była obietnica dla niego, że będzie miał potomków w liczbie równej gwiazdom, że będzie to, w pewnym sensie, błogosławieństwo dla ludu Bożego poprzez linię Abrahama. Wracając następnie do wersetu 8: „Abram zapytał: Panie BOŻE, po czym poznam, że ją odziedziczę?”. Tak więc Bóg w pewien sposób zwiększył swoją obietnicę i powiedział: nie zamierzam po prostu zrobić tych ogólnych rzeczy, których może być wiele, ale oto moja konkretna obietnica – zwiększenie waszej liczebności jak liczebność gwiazd. Ale w wersecie 8 Abram zapytał: Skąd mam wiedzieć? Jaka jest umowa, jaka jest obietnica, jaka jest gwarancja, którą mam? I tu właśnie Bóg zawiera z Abramem przymierze, zaczynające się w wersecie 13: „I PAN powiedział do Abrama: Wiedz o tym dobrze, że twoje potomstwo będzie przybyszem w cudzej ziemi i wezmą je w niewolę, i będzie uciskane przez czterysta lat. A ja osądzę ten naród, któremu będą służyć; a potem wyjdą stamtąd z wielkim dobytkiem. Ale ty odejdziesz w pokoju do twoich ojców i będziesz pochowany w dobrej starości” – werset 16 – „A w czwartym pokoleniu wrócą tutaj, bo jeszcze nie dopełniła się nieprawość Amorytów”. W wersecie 17, oto przymierze jest uchwalane: „Gdy słońce zaszło i nastała ciemność, oto ukazał się dymiący piec i ognista pochodnia, która przechodziła między tymi połowami zwierząt”. Te połówki odnoszą się do niektórych wersetów, które pominęliśmy w wersetach 9, 10 i 11, gdzie Abram przeciął niektóre zwierzęta na dwie części, jak Bóg powiedział. Werset 18 z rozdziału 15: „W tym właśnie dniu PAN zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Twemu potomstwu dam tę ziemię, od rzeki Egiptu aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat”. A potem idzie dalej i wyjaśnia więcej o rzece, ziemi i ludziach, i czego Abram może się spodziewać.

Więc to jest bardzo znaczące. W naszej drugiej lekcji wspomnieliśmy o tym, że w pewnych momentach przymierza zwierzęta były przecinane na pół, że strony przymierza przechodziły przez nie. I w tym przypadku widzimy, że był to dymiący piec i pochodnia. Co dokładnie te symbole reprezentują lub oznaczają? Nie możemy się tutaj zagłębiać, ale istota tego jest taka, że Abram zapadł w głęboki sen, że został uśpiony po to, aby było jasne, że to Bóg zawarł przymierze z Abramem, że przechodząc przez kawałki ogłaszał, że wypełni obietnicę daną Abramowi, że wypełni każdy szczegół, który przed chwilą dla niego ustalił.

Jest więc kilka znaczących rzeczy, które On mówi. Mówi czego Abram może się spodziewać o swoich potomkach. Powiedział: „Wiedz o tym dobrze, że twoje potomstwo będzie przybyszem w cudzej ziemi”. Będą zniewoleni. Więc jeśli będziemy czytać dalej, w kolejnych rozdziałach, w kolejnych księgach, możemy spodziewać się, że linia Abrama, potomkowie Abrama będą w niewoli. Ale Bóg obiecuje: ja osądzę ten naród, wyprowadzę ludzi i dokładnie to robi, jak zobaczymy w następnych kilku lekcjach. A potem mówi werset 16: „A w czwartym pokoleniu wrócą tutaj, bo jeszcze nie dopełniła się nieprawość Amorytów”. Więc Bóg mówi… Mimo że z ludzkiej perspektywy powiedziałbyś: nie wysyłaj mojego ludu w niewolę, nie wysyłaj go do obcej ziemi, ale Bóg mówi: pójdą tam, mogę już powiedzieć, że tak się stanie. Ale wyprowadzę ich w cudowny sposób, przywrócę ich na to miejsce, w którym się znajdujesz. I On daje przymierze, a potem (powtórzę to jeszcze raz) mówi: „Twemu potomstwu dam tę ziemię, od rzeki Egiptu aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat”. Więc Bóg dał Abramowi linię, obiecaną linię ludzi i mówi: będziesz miał tylu potomków, ile gwiazd na niebie. I na dodatek daje im ziemię, daje im miejsce i mówi: to będzie twoje, dopilnuję, żeby tak się stało, zawarłem z tobą to przymierze, przysięgając je niemalże na samego siebie, więc mogę zagwarantować, że tak się stanie. A to przymierze jest z Abramem i jest z jego potomkami. W pewnym momencie Abram umrze, Abraham umrze, a Bóg musi kontynuować to przymierze. Musi pamiętać o tym, co obiecał Abramowi w jego linii, musi przypominać ludziom o tym, co obiecał. I musi to robić, bo Bóg nie może złożyć obietnicy i jej nie spełnić. Więc to właśnie zobaczymy, przejdziemy do 17 rozdziału Księgi Rodzaju w następnej lekcji, będziemy mówić o tym, że Bóg wypełnia przymierze dając konkretny znak, dając trochę więcej instrukcji lub szczegółów do przymierza.

Tak więc Abramowi został dany lud, cel i plan, tak jak w przypadku Adama – Bóg wyznaczył sobie, nasienie, które miało przyjść, że podąża za tymi wzorcami dzielenia się swoim panowaniem, dzielenia się swoim stworzeniem z przedstawicielami swoich przymierzy. Znaczący werset, o którym chcę powiedzieć, który już czytaliśmy, ale do którego powiedziałem, że wrócimy, to rozdział 15 werset 6: „I uwierzył PANU, i poczytano mu to za sprawiedliwość”. Abram uwierzył w to, co powiedział Bóg, wziął Go na słowo i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość. Jest to znaczące, ponieważ w pewnym sensie możemy czytać te historie, te przymierza, tych ludzi sprzed wielu tysięcy lat i byłoby nam łatwo spojrzeć na nich i powiedzieć: no wiesz, oni po prostu mieli szczęście i zostali wybrani przez Boga, zrobili wszystko co w ich mocy i pójdą do nieba dzięki temu, co zrobili. Ale jeśli wiemy cokolwiek o życiu Abrama, to wiemy, że to nie jest prawda, że miał wiele oczywistych grzechów, miał wiele sposobów, w których się załamywał i upadał, czasami nie ufał Bogu, nie wierzył Bogu i nie brał Go na słowo. Ale ten werset wskazuje, że Abram jest zbawiony, że jest zachowany, że pewnego dnia znajdzie się w niebie, że zobaczy Go, nie z powodu pracy, którą wykonał, nie z powodu jego własnej wierności Bogu, ale z powodu jego wiary, którą miał w Boga, w to, co Bóg powiedział, że zrobi. I to zostało poczytane Abramowi jako sprawiedliwość.

Widzimy to w pełni potwierdzone w 4 rozdziale Listu do Rzymian, kiedy apostoł Paweł pisze do kościoła w Rzymie, mówiąc o wierze Abrahama, o jej wzorze i przykładzie, i mówi, że Abraham uwierzył Bogu i zostało mu to policzone za sprawiedliwość. Widzimy również w 9 rozdziale Hebrajczyków, to potwierdzenie zbawczej wiary Abrahama, potwierdza to, że w jakiś sposób to obiecane nasienie zostało objawione pełniej Abramowi, że wiedział on coś o tym, co miało nadejść.

Tak więc, kiedy mówimy o Starym Przymierzu, o pierwszej połowie naszej Biblii, od upadku aż do końca, to widzimy to oczekiwanie na Nowe Przymierze, Przymierze Łaski, że Abraham i każdy po nim, kto jest zbawiony, kto jest zachowany, kto miał sprawiedliwe życie przed Bogiem, którego wiara została policzona jako sprawiedliwość, oczekiwał obietnicy nasienia, oczekiwał obietnicy łaski, przyjścia Chrystusa, że Chrystus jeszcze nie przyszedł, ale Hebrajczyków 9 mówi obszernie o tym, że Chrystus umarł za tych, którzy byli pod Starym Przymierzem, w starym zarządzaniu, że Jego śmierć w Bożej opatrzności i Bożym działaniu i to, że Bóg działał na wiele sposobów w tajemnicy, których nie możemy w pełni wyjaśnić, że ci w Starym Przymierzu, których zachował, którzy byli Jego, byli zbawieni przez oczekiwanie na postać Chrystusa.

W Liście do Galatów 3 widzimy również, kim są prawdziwe dzieci Abrahama. Wcześniej mówiliśmy o dzieciach Abrahama jako o Żydach z Ewangelii Mateusza, gdzie Jezus powiedział: „nazywacie się synami Abrahama”, więc oni patrzyli wstecz i mówili: „naszym wielkim przodkiem, ojcem wiary był Abraham, a my jesteśmy w jego linii jako jego naród”. Ale jest inna rzeczywistość – ponieważ Abraham był połączony z Bogiem przez wiarę, i jeśli my mamy tę samą wiarę, to jesteśmy prawdziwymi dziećmi Abrahama, że w tym sensie wszystkie narody ziemi są błogosławione, że to nie było tylko dla jego pojedynczej linii, a potem skończyło się to tylko na jednym narodzie, ale że przez jego linię przyszedł Chrystus i w osobie Chrystusa, który umarł, aby włączyć Żydów i pogan, że jeśli mamy wiarę, jeśli jesteśmy połączeni z Chrystusem przez wiarę, jeśli wierzymy, że Jego dzieło jest wystarczające do zbawienia, to również jesteśmy dziećmi Bożymi i dziećmi Abrahama.

Widzimy w końcu w Liście do Galacjan 3, że nie tylko bezpośredni potomkowie Abrahama są jego dziećmi, ale ponieważ Abraham był zjednoczony z Bogiem przez wiarę, że jest zbawiony przez swoją wiarę polegającą na przyjęciu Boga w Jego Słowie, to jeśli my tu i teraz mamy tę samą wiarę w Chrystusa, to możemy ufać Bogu, gdy mówi, że dzieło Chrystusa jest dla nas wystarczające, i to właśnie nas zbawia. I dzięki temu również jesteśmy dziećmi Bożymi i jesteśmy dziećmi Abrahama w nadprzyrodzony sposób.

Tak więc w następnej lekcji zajmiemy się drugą częścią przymierza z Abrahamem. Zajmiemy się szczegółami, konkretnymi obietnicami Boga mówiącego „Ja to uczynię” i Jego mówiącego „wy to uczynicie jako mój lud przymierza”, zajmiemy się znakiem, co jest oznaką tego, kto jest w przymierzu, a kto poza nim. Albo nawet zaczniemy trochę patrzeć w przyszłość, jak przymierze z Abrahamem zmienia przymierza, które mają przyjść przez jego potomków, jak te obietnice zaczynają się wypełniać, jak ta postać Mesjasza staje się określona. Więc jeśli podobała ci się ta lekcja, ale masz jakieś pytanie, proszę, jeśli jesteś na platformie medialnej, możesz zadać pytanie poniżej w komentarzach lub jeśli jesteś na naszej stronie internetowej, to jest formularz kontaktowy. Te lekcje są nagrane jako seria, więc filmujemy je wszystkie od razu, ale będziemy czekać na pytania i zrobimy jedną ostatnią lekcję, gdzie odpowiemy na wszelkie pytania, które możecie mieć, aby wszystko wyjaśnić.

Tak więc, dziękujemy za oglądanie, kontynuujcie czytanie Księgi Rodzaju, będziemy w niej dalej, więc kontynuujcie czytanie o Abramie, jego linii i jego potomkach oraz o tym co ma nadejść, a my zobaczymy się w następnej lekcji.

Niech Bóg was błogosławi.